Snorkelen, Starbucks, Hard Rock Cafe en naar huis
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter & Priscilla
20 Januari 2012 | Mexico, Playa del Carmen
Donderdag
Onze op een na laatste vakantiedag was aangebroken en op deze dag zou de ultieme test van onze onderwatercamera plaatsvinden. We zijn over gevaren naar het eiland Cozumel. In een uur tijd vaar je vanaf het vaste land hier naartoe en we zochten eerst even naar de verzamelplaats voor het snorkelen. Priscilla had gisteren al online geboekt en we zouden opgehaald worden bij het ‘Flag monument’. Deze hadden we al snel gevonden en we gingen op naar de lunch in het Hardrock Café Cozumel. Hierna maar terug naar het Flag monument waar al gauw de naam van Priscilla werd geroepen door een Mexicano en voor we het wisten waren we in een boot met glazen bodem onderweg naar de eerste plek waar de boot uit zouden gaan.
Op weg daar naartoe kwamen we langs het grootste cruiseschip van de wereld, de ‘Oasis of the seas’. Viel niet mee om die goed in de lens te krijgen, zeker niet omdat we er wel heel erg dicht langs voeren. Wel gaaf en heel imposant. Ook lagen de Crown Princess en de carnival Paradise langs de kant en die hebben we effe goed op de foto gezet!
Even verderop pikten we nog 2 Amerikanen op en zo was ons bootje gevuld met 4 Amerikanen, 4 Canadezen en 2 Hollanders. Onderweg kregen we nog wat instructies en de nodige spullen uitgereikt die we nodig hadden voor het snorkelen.
Toen ik zelf in het water sprong en mijn duikbril opzette wist ik dat dit niet mijn hobby ging worden. Mede door de watertemperatuur en het niet meer door mijn neus kunnen ademen kreeg ik last van hyperventilatie en ik wist zeker dat ik in de zon zitten in de boot leuker zou vinden. Ik heb het geprobeerd, maar ’t is gewoon niets voor mij. Pris had ook aanloopproblemen maar zij zette dapper door en kwam na een kwartiertje met de groep aan boord met de eerste foto’s op de onderwatercamera. Op weg naar de volgende plaats waar men te water zou gaan kregen we wat te drinken aangeboden en werd er op los gegrapt door de begeleiding. Wanneer ze een haai zouden zien moesten de snorkelaars een kring maken in het water en elkaars handen vasthouden. De begeleider wilde dan graag in het midden, etc.
Na de tweede duik bleven er al wat meer mensen aan boord en na de derde duik gingen we weer richting de opstapplaats. Na de nodige corona’s namen we afscheid van de gezellige en enthousiaste begeleiding!
Hierna nog even terug naar het Hardrock Café waar ze verdorie ook alleen maar het ‘traditional’ shirt in XXL hadden. Dat was balen en ook niet zo te begrijpen. Op Cozumel barst het van de Amerikanen (die doorgaans ook niet zo klein zijn) en een shirt in XXL is er gewoon niet. Dan maar een XXL Caramel Machiatto gescoord en een beker bij Starbucks Cozumel. Nog even wat winkeltjes door en dan op weg naar de veerboot die ons weer naar Playa bracht. ’s Avonds weer naar Fusion langs het strand waar we weer heerlijk hebben gegeten en gecocktaild en genoten van de laatste fase van de zonsondergang. Toen weer even de drukke winkelstraat in, nog wat goedkope shirtjes gescoord en nog maar weer eens langs Starbucks gegaan…..
Vrijdag
Op Vrijdag zouden we eigenlijk niets meer gaan ondernemen, maar we waren toch ook wel benieuwd naar Cancun. Hier zouden enorme hotels staan en luxe resorts waar vele Amerikanen veilig kunnen vakantie vieren in hun eigen ‘Comfort Zone’. Rondzwerven in grote shoppingmalls, in Amerikaanse hotels, lekker met dollars betalen en vooral niet in het spaans aangesproken worden, stel je voor…… (en toch kunnen vertellen thuis dat je in Mexico bent geweest)
We rijden binnen een uur naar Cancun en als je dan al die schitterende dingen hebt gezien in de wat minder bedeelde delen van Mexico dan word je bijna misselijk als je die hotels en resorts ziet. We beperken ons bezoek dan ook tot het Hardrock Café voor en shirt (zowaar het original shirt en nog een met een leuke print ook in XXL!) en maar weer een bakkie bij Starbucks. Voor het geval we hier nog niet over hebben geschreven, wij verzamelen naast HRC shirts ook nog Citymuggs van Starbucks. Hierna weer terug naar Playa waar we nog even het kantoor van Solana Tours binnenlopen. Hier ontmoetten we Elvira die ons zo fijn heeft geholpen ten tijde van de problemen met de auto! We bedanken haar hier nogmaals voor en dan gaan we weer richting hotel. Even de aangekochte troep droppen en dan lekker naar het strand om op het zonneterras in het zand (weer bij Fusion) nog even van de laatste Mexicaanse zonnestralen te genieten. Wanneer we net op een ligbed lagen werd ons vriendelijk verzocht om langzaamaan op de staan zodat men kon gaan voorbereiden op het avondeten. Dan worden dus weer de stoeltjes neergezet waar we gisteren ook hebben gezeten tijdens het avondeten.
Wel jammer, het gevoel van echt lekker in de zon liggen hebben we nog niet gehad tijdens deze vakantie. Hier hebben we ook gewoon niet de tijd voor genomen omdat we zo veel leuke dingen hebben gedaan en gezien. We ruimen de strandlakens en zo maar op en gaan lekker op een stoeltje zitten en zo genieten we van heerlijk eten, cocktails en de laatste zonsondergang op Playa del Carmen. We proostten op een vakantie waarvan we erg hebben genoten en nadat we de laatste rekening met een leuke fooi hebben voldaan gaan we terug naar het hotel waar we de laatste spullen hebben ingepakt en lekker op tijd zijn gaan slapen.
Zaterdag
Op Zaterdagmorgen zijn we exact om half 8 weggereden met de auto in de richting van Cancun. Het heeft vannacht enorm geregend en ook nu regent het bij vlagen flink door. We hielden scherp de borden naar het vliegveld in de gaten en wanneer we de afrit namen stonden we binnen no-time bij Europecar om emotioneel afscheid te nemen van de auto. (grapje) We zijn wel erg blij geweest met de tweede auto, maar we zijn blij als we deze ook weer zonder problemen gedropt hebben en binnen 10 minuten zitten we in de transferbus naar de vertrekhal. Ruim drie uur voor tijd hebben we de bagage ingecheckt en kunnen we niet anders zeggen dan dat het eerste deel van de reis meer dan voorspoedig verliep. Eenmaal binnen bij de gates verspilden we de laatste pesos met koffie, een dikke croissant met ham en kaas.
Toen we die op hadden gingen we bij de gates op een bankje zitten wachten tot we konden gaan boarden. We zagen dat het weer verslechterde. Slagregens sloegen neer op de vliegtuigen, het grondpersoneel buiten en op de koffers die in de regen klaar stonden. We prezen ons gelukkig met de hardcases die we laatst hebben aangeschaft. Onze voorwas kan dus gewoon thuis plaatsvinden. Na het boarden werd het laden van de bagage vertraagd door bliksem en regen en moesten we langer wachten voordat ons vliegtuig werd weggeduwd vanaf de gate. We kijken elkaar aan, we hebben niet veel overstaptijd in New York en we hopen dan ook wel op een voorspoedig vertrek. Om een lang verhaal kort te maken, we gingen met een uur vertraging de lucht in en onze hoop op het halen van de connecting flight werd al wat minder. Vlak voor de landing werd omgeroepen dat de mensen met een connecting flight als eerst het vliegtuig mogen verlaten en er werd beroep gedaan op de overige passagiers om hier aan mee te werken. Dit doen ze en als een van de eerste konden we het vliegtuig uit. We hadden nog 5 kwartier voor het vliegtuig naar Amsterdam te halen. Toen we de enorme rij bij de douane zagen was alle hoop vervlogen en dachten we niet dat we het zouden redden. Toen een stel Amerikanen voor ons merkten dat we wellicht wat nerveus waren vroegen ze of we een connecting flight moesten halen. Toen we dit bevestigden gaven ze aan dat je om een prioritypass kon vragen. Dit is Priscilla als de brandweer gaan regelen en zo stonden we in eens vooraan in de rij. Met nog zo’n 50 minuten op de teller ging het in volle draf richting de bagageband. Helaas moet je zelf de bagage opnieuw inchecken, anders zou je het veel gemakkelijker halen. Op de juiste bagageband lagen al veel koffers met ons vluchtnummer. Er kwam alleen geen bagage meer bij. Helaas waren de koffers van ons er nog niet en toen die er na een kwartier nog niet waren is Priscilla weer gaan informeren. Uiteindelijk zijn na 40 minuten de koffers boven en we speren naar de bagage check-inn. Hier werden we tegen gehouden en we moesten ons gaan melden voor een omboeking. Vlucht gemist dus.
Wat nu? een nacht in New York? We hadden geen idee. Een aardige dame van Continental bood ons aan om naar Frankfurt om te boeken, waarna we met Lufthansa naar Amsterdam zouden vliegen. 8 uur later thuis, maar oke. Niet een hele dag later of misschien wel meer.
Omdat Danny ons zou ophalen en we hem ’s-morgens vroeg niet zouden kunnen bereiken heb ik besloten hem maar wakker te bellen om te zeggen dat hij ’s-morgens niet naar Schiphol hoefde te komen. (sorry nogmaals Danny ) In de Boeiing 777 nemen we plaats in het midden van het vliegtuig en na het opstijgen krijgen we al snel de maaltijd voorgeschoteld. Kort hierna werd het licht gedimd en kwam de stoel voor me ernstig naar achteren. De man voor me wilde slapen en had er geen boodschap aan dat ik niet meer kon zitten. Ik verloor teveel beenruimte. Enige vorm van sympathie kon er niet af, dus dan maar een beroep op de arrogante bemanning van Continental. Helaas was die steward ook niet bereid om meer te doen dan me een andere stoel aan te bieden voor 197 $ en daar heb ik uiteraard voor bedankt. Ik heb niet gevraagd of ik op deze vlucht mocht zitten, had liever in het vliegtuig naar Amsterdam gezeten. Hier reageerde hij wederom op met de melding dat ik mocht betalen voor een betere plek en anders niet. Dat was het eerste moment dat ik weer terug verlangde naar Mexico, Op dergelijk stug gedrag hebben we in Mexico niemand kunnen betrappen.
Een verademing was het dan ook toen we op de vlucht zaten van Frankfurt naar Amsterdam. Hele vriendelijke Duitsers…
Hoe dan ook, doordat we uit Duitsland komen is er op Schiphol geen paspoortcontrole en staan we na de koffers te hebben opgepikt binnen no-time op het treinperron en reizen we per sneltrein naar Schiedam om vervolgens snel de stoptrein naar Maassluis te pakken. Een beetje later dan in eerste instantie werd voorspeld zijn we weer thuis. De terugreis was best wel een domper, maar de gehele vakantie was zoals je eerder hebt kunnen lezen, F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H!
Met dank aan
Riksja Travel uit Leiden www.mexicoonline.nl
P.S., : Mochten verhalen over drugsgeweld in Mexico je er van weerhouden om op vakantie te gaan naar Mexico? Laat die gedachte zeker varen en ga genieten van een prachtig land! Yucatan, Chiapas en Quintana Roo zijn hele mooie, gevarieerde en veilige gebieden om door heen te reizen! Wij zijn overigens van mening dat op het grensgebied met Amerika na in heel Mexico goed en veilig te reizen is!! Doen!
bekijk ook onze foto’s op http://www.flickr.com/photos/73890140@N08/
Onze op een na laatste vakantiedag was aangebroken en op deze dag zou de ultieme test van onze onderwatercamera plaatsvinden. We zijn over gevaren naar het eiland Cozumel. In een uur tijd vaar je vanaf het vaste land hier naartoe en we zochten eerst even naar de verzamelplaats voor het snorkelen. Priscilla had gisteren al online geboekt en we zouden opgehaald worden bij het ‘Flag monument’. Deze hadden we al snel gevonden en we gingen op naar de lunch in het Hardrock Café Cozumel. Hierna maar terug naar het Flag monument waar al gauw de naam van Priscilla werd geroepen door een Mexicano en voor we het wisten waren we in een boot met glazen bodem onderweg naar de eerste plek waar de boot uit zouden gaan.
Op weg daar naartoe kwamen we langs het grootste cruiseschip van de wereld, de ‘Oasis of the seas’. Viel niet mee om die goed in de lens te krijgen, zeker niet omdat we er wel heel erg dicht langs voeren. Wel gaaf en heel imposant. Ook lagen de Crown Princess en de carnival Paradise langs de kant en die hebben we effe goed op de foto gezet!
Even verderop pikten we nog 2 Amerikanen op en zo was ons bootje gevuld met 4 Amerikanen, 4 Canadezen en 2 Hollanders. Onderweg kregen we nog wat instructies en de nodige spullen uitgereikt die we nodig hadden voor het snorkelen.
Toen ik zelf in het water sprong en mijn duikbril opzette wist ik dat dit niet mijn hobby ging worden. Mede door de watertemperatuur en het niet meer door mijn neus kunnen ademen kreeg ik last van hyperventilatie en ik wist zeker dat ik in de zon zitten in de boot leuker zou vinden. Ik heb het geprobeerd, maar ’t is gewoon niets voor mij. Pris had ook aanloopproblemen maar zij zette dapper door en kwam na een kwartiertje met de groep aan boord met de eerste foto’s op de onderwatercamera. Op weg naar de volgende plaats waar men te water zou gaan kregen we wat te drinken aangeboden en werd er op los gegrapt door de begeleiding. Wanneer ze een haai zouden zien moesten de snorkelaars een kring maken in het water en elkaars handen vasthouden. De begeleider wilde dan graag in het midden, etc.
Na de tweede duik bleven er al wat meer mensen aan boord en na de derde duik gingen we weer richting de opstapplaats. Na de nodige corona’s namen we afscheid van de gezellige en enthousiaste begeleiding!
Hierna nog even terug naar het Hardrock Café waar ze verdorie ook alleen maar het ‘traditional’ shirt in XXL hadden. Dat was balen en ook niet zo te begrijpen. Op Cozumel barst het van de Amerikanen (die doorgaans ook niet zo klein zijn) en een shirt in XXL is er gewoon niet. Dan maar een XXL Caramel Machiatto gescoord en een beker bij Starbucks Cozumel. Nog even wat winkeltjes door en dan op weg naar de veerboot die ons weer naar Playa bracht. ’s Avonds weer naar Fusion langs het strand waar we weer heerlijk hebben gegeten en gecocktaild en genoten van de laatste fase van de zonsondergang. Toen weer even de drukke winkelstraat in, nog wat goedkope shirtjes gescoord en nog maar weer eens langs Starbucks gegaan…..
Vrijdag
Op Vrijdag zouden we eigenlijk niets meer gaan ondernemen, maar we waren toch ook wel benieuwd naar Cancun. Hier zouden enorme hotels staan en luxe resorts waar vele Amerikanen veilig kunnen vakantie vieren in hun eigen ‘Comfort Zone’. Rondzwerven in grote shoppingmalls, in Amerikaanse hotels, lekker met dollars betalen en vooral niet in het spaans aangesproken worden, stel je voor…… (en toch kunnen vertellen thuis dat je in Mexico bent geweest)
We rijden binnen een uur naar Cancun en als je dan al die schitterende dingen hebt gezien in de wat minder bedeelde delen van Mexico dan word je bijna misselijk als je die hotels en resorts ziet. We beperken ons bezoek dan ook tot het Hardrock Café voor en shirt (zowaar het original shirt en nog een met een leuke print ook in XXL!) en maar weer een bakkie bij Starbucks. Voor het geval we hier nog niet over hebben geschreven, wij verzamelen naast HRC shirts ook nog Citymuggs van Starbucks. Hierna weer terug naar Playa waar we nog even het kantoor van Solana Tours binnenlopen. Hier ontmoetten we Elvira die ons zo fijn heeft geholpen ten tijde van de problemen met de auto! We bedanken haar hier nogmaals voor en dan gaan we weer richting hotel. Even de aangekochte troep droppen en dan lekker naar het strand om op het zonneterras in het zand (weer bij Fusion) nog even van de laatste Mexicaanse zonnestralen te genieten. Wanneer we net op een ligbed lagen werd ons vriendelijk verzocht om langzaamaan op de staan zodat men kon gaan voorbereiden op het avondeten. Dan worden dus weer de stoeltjes neergezet waar we gisteren ook hebben gezeten tijdens het avondeten.
Wel jammer, het gevoel van echt lekker in de zon liggen hebben we nog niet gehad tijdens deze vakantie. Hier hebben we ook gewoon niet de tijd voor genomen omdat we zo veel leuke dingen hebben gedaan en gezien. We ruimen de strandlakens en zo maar op en gaan lekker op een stoeltje zitten en zo genieten we van heerlijk eten, cocktails en de laatste zonsondergang op Playa del Carmen. We proostten op een vakantie waarvan we erg hebben genoten en nadat we de laatste rekening met een leuke fooi hebben voldaan gaan we terug naar het hotel waar we de laatste spullen hebben ingepakt en lekker op tijd zijn gaan slapen.
Zaterdag
Op Zaterdagmorgen zijn we exact om half 8 weggereden met de auto in de richting van Cancun. Het heeft vannacht enorm geregend en ook nu regent het bij vlagen flink door. We hielden scherp de borden naar het vliegveld in de gaten en wanneer we de afrit namen stonden we binnen no-time bij Europecar om emotioneel afscheid te nemen van de auto. (grapje) We zijn wel erg blij geweest met de tweede auto, maar we zijn blij als we deze ook weer zonder problemen gedropt hebben en binnen 10 minuten zitten we in de transferbus naar de vertrekhal. Ruim drie uur voor tijd hebben we de bagage ingecheckt en kunnen we niet anders zeggen dan dat het eerste deel van de reis meer dan voorspoedig verliep. Eenmaal binnen bij de gates verspilden we de laatste pesos met koffie, een dikke croissant met ham en kaas.
Toen we die op hadden gingen we bij de gates op een bankje zitten wachten tot we konden gaan boarden. We zagen dat het weer verslechterde. Slagregens sloegen neer op de vliegtuigen, het grondpersoneel buiten en op de koffers die in de regen klaar stonden. We prezen ons gelukkig met de hardcases die we laatst hebben aangeschaft. Onze voorwas kan dus gewoon thuis plaatsvinden. Na het boarden werd het laden van de bagage vertraagd door bliksem en regen en moesten we langer wachten voordat ons vliegtuig werd weggeduwd vanaf de gate. We kijken elkaar aan, we hebben niet veel overstaptijd in New York en we hopen dan ook wel op een voorspoedig vertrek. Om een lang verhaal kort te maken, we gingen met een uur vertraging de lucht in en onze hoop op het halen van de connecting flight werd al wat minder. Vlak voor de landing werd omgeroepen dat de mensen met een connecting flight als eerst het vliegtuig mogen verlaten en er werd beroep gedaan op de overige passagiers om hier aan mee te werken. Dit doen ze en als een van de eerste konden we het vliegtuig uit. We hadden nog 5 kwartier voor het vliegtuig naar Amsterdam te halen. Toen we de enorme rij bij de douane zagen was alle hoop vervlogen en dachten we niet dat we het zouden redden. Toen een stel Amerikanen voor ons merkten dat we wellicht wat nerveus waren vroegen ze of we een connecting flight moesten halen. Toen we dit bevestigden gaven ze aan dat je om een prioritypass kon vragen. Dit is Priscilla als de brandweer gaan regelen en zo stonden we in eens vooraan in de rij. Met nog zo’n 50 minuten op de teller ging het in volle draf richting de bagageband. Helaas moet je zelf de bagage opnieuw inchecken, anders zou je het veel gemakkelijker halen. Op de juiste bagageband lagen al veel koffers met ons vluchtnummer. Er kwam alleen geen bagage meer bij. Helaas waren de koffers van ons er nog niet en toen die er na een kwartier nog niet waren is Priscilla weer gaan informeren. Uiteindelijk zijn na 40 minuten de koffers boven en we speren naar de bagage check-inn. Hier werden we tegen gehouden en we moesten ons gaan melden voor een omboeking. Vlucht gemist dus.
Wat nu? een nacht in New York? We hadden geen idee. Een aardige dame van Continental bood ons aan om naar Frankfurt om te boeken, waarna we met Lufthansa naar Amsterdam zouden vliegen. 8 uur later thuis, maar oke. Niet een hele dag later of misschien wel meer.
Omdat Danny ons zou ophalen en we hem ’s-morgens vroeg niet zouden kunnen bereiken heb ik besloten hem maar wakker te bellen om te zeggen dat hij ’s-morgens niet naar Schiphol hoefde te komen. (sorry nogmaals Danny ) In de Boeiing 777 nemen we plaats in het midden van het vliegtuig en na het opstijgen krijgen we al snel de maaltijd voorgeschoteld. Kort hierna werd het licht gedimd en kwam de stoel voor me ernstig naar achteren. De man voor me wilde slapen en had er geen boodschap aan dat ik niet meer kon zitten. Ik verloor teveel beenruimte. Enige vorm van sympathie kon er niet af, dus dan maar een beroep op de arrogante bemanning van Continental. Helaas was die steward ook niet bereid om meer te doen dan me een andere stoel aan te bieden voor 197 $ en daar heb ik uiteraard voor bedankt. Ik heb niet gevraagd of ik op deze vlucht mocht zitten, had liever in het vliegtuig naar Amsterdam gezeten. Hier reageerde hij wederom op met de melding dat ik mocht betalen voor een betere plek en anders niet. Dat was het eerste moment dat ik weer terug verlangde naar Mexico, Op dergelijk stug gedrag hebben we in Mexico niemand kunnen betrappen.
Een verademing was het dan ook toen we op de vlucht zaten van Frankfurt naar Amsterdam. Hele vriendelijke Duitsers…
Hoe dan ook, doordat we uit Duitsland komen is er op Schiphol geen paspoortcontrole en staan we na de koffers te hebben opgepikt binnen no-time op het treinperron en reizen we per sneltrein naar Schiedam om vervolgens snel de stoptrein naar Maassluis te pakken. Een beetje later dan in eerste instantie werd voorspeld zijn we weer thuis. De terugreis was best wel een domper, maar de gehele vakantie was zoals je eerder hebt kunnen lezen, F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H!
Met dank aan
Riksja Travel uit Leiden www.mexicoonline.nl
P.S., : Mochten verhalen over drugsgeweld in Mexico je er van weerhouden om op vakantie te gaan naar Mexico? Laat die gedachte zeker varen en ga genieten van een prachtig land! Yucatan, Chiapas en Quintana Roo zijn hele mooie, gevarieerde en veilige gebieden om door heen te reizen! Wij zijn overigens van mening dat op het grensgebied met Amerika na in heel Mexico goed en veilig te reizen is!! Doen!
bekijk ook onze foto’s op http://www.flickr.com/photos/73890140@N08/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
